در سالهای اخیر ، فوتبال ایران به مکانی برای هزینه های نجومی و غیر جذاب تبدیل شده است تا حدی که تخمین زده می شود که فقط در لیگ برتر حدود 6 میلیارد دلار در سال هزینه می شود. چهره ای خیره کننده که بخشی از آن به بازیکنان خارجی با قراردادهای دلار اختصاص دارد. با این حال ، کیفیت بسیاری از این بازیکنان نه تنها متناسب با درآمدهای آنها است ، بلکه در واقع تفاوت معنی داری در سطح فنی تیم ها ایجاد نمی کنند.
سوال اساسی این است که چرا باید چنین پول عظیمی از منابع عمومی صرف شده برای فوتبال که نه افتخار و نه افتخار از تأمین معیشت روزانه خود است؟! تیم ملی ، که باید ویترین فوتبال کشور باشد ، فقط چند روز پیش مقابل تاجیکستان. آیا این نتیجه متناسب با میلیارد ها دلار است که هزینه فوتبال را دارد؟
البته ، نمی توان نقش مثبت فوتبال را در ایجاد شور و شوق اجتماعی انکار کرد. فوتبال یک پدیده گسترده است که می تواند امید و هیجان را به جامعه تزریق کند ، اما نشاط اجتماعی نباید بهانه ای برای تحمل و رزرو باشد. در شرایط اقتصادی فعلی که بسیاری از خانواده ها در رفع اساسی ترین نیازهای خود مشکل دارند ، پرداخت میلیاردها دستمزد به بازیکنان خارجی و داخلی به طور منطقی توجیه نمی شود.
تفاوت بین فوتبال ایرانی و اروپا نیز آشکار است. فوتبال یک صنعت است و هزینه های آن با درآمد مانند پخش ، تبلیغات و بلیط تأمین می شود ، اما در ایران ، تقریباً همه تیم ها از بودجه دولت و شرکت های وابسته به جز تراکتور ، مستقیم یا غیرمستقیم استفاده می کنند. به عبارت ساده تر ، پول مردم صرف قراردادهای نجومی می شود ، این یک ظلم آشکار است ، به خصوص وقتی که در زمینه های مهم مانند بهداشت و آموزش می دانیم.
فوتبال ما نیاز به بررسی جدی از سیستم مالی خود دارد. اگر منابع پایدار و مستقلی برای آن وجود نداشته باشد ، ادامه این روند فقط روی شانه های اقتصاد کشور خواهد بود و باعث نارضایتی اجتماعی خواهد شد. فوتبال در ایران این توانایی را دارد که هزینه خود را از درآمد واقعی تأمین کند. حق پخش تلویزیون ، تبلیغات زیست محیطی ، بلیط و حتی فروش محصولات باشگاه می تواند منابع بالایی را برای کلوپ ها ایجاد کند ، اما مشکل اصلی این است که این منابع به طور کامل تهیه نشده اند یا با ساختارهای ناکارآمد هدر نمی روند.
برای حل این معضل ، نباید فقط انگشت خود را به فدراسیون فوتبال نشان داد. دولت ، پارلمان و وزارت ورزش و جوانان باید کار کنند. اصلاح برخی از قوانین و تهیه قوانین جدید برای بازگشت مستقیم به خود باشگاه ها و صرف توسعه واقعی این حوزه ، لازم نیست ، نه اینکه در مسیرهای دیگر هدر ندهید.
اگر این اصلاحات حقوقی و ساختاری انجام شود ، فوتبال می تواند به جای بلع صندوق های عمومی ، به یک صنعت درآمد و خودکفا تبدیل شود. صنعتی که هم اشتیاق اجتماعی ایجاد می کند و هم بار مالی بر اقتصاد ایجاد نمی کند ، اما اگر این اصلاحات به تأخیر بیفتد ، چرخه معیوب هزینه ها و دستاوردهای گزاف ادامه خواهد یافت.
البته تا زمانی که قوانین جدیدی برای بازگرداندن درآمد فوتبال به باشگاه ها اتخاذ نشده باشد ، وظیفه اصلی تحمل نهادهای نظارتی است. این موسسات باید با بررسی دقیق قراردادها ، روشن شدن منابع مالی و برخورد با تخلفات ، از ادامه منابع جلوگیری کنند. ورود جدی این دستگاه ها حتی می تواند منجر به اصلاحات بزرگتر و ساختاری در آینده شود.
به طور کلی ، می توان گفت که فوتبال ایران در یک قاب قرار دارد. یا با نظارت جدی و تدوین برخی از قوانین به سمت استقلال مالی حرکت می کند و یا یک باتلاق میلیارد دلار ادامه خواهد یافت.
257 251