اول اینکه ما با مردم اینجا کاری نداریم. ترامپ بدتر از شمر و یزید است، هیچکس به شرارت آمریکا و دشمنی آن با ایران شک ندارد. اینجا عزت و شرف ایران و ایران میانه است.
دوم اینکه ما با سازمان صدا و سیما کاری نداریم. بحث یک فرآیند و رویه است نه یک نهاد و پایه. وقتی شایسته سالاری نیست، وقتی عملکرد و موفقیت مهم نیست، وقتی همه چیز هولناک و با سلیقه شخصی است، نتیجه این است و بس!
سوم – دویست حرف چون نیم عمل نیست. هزار ساعت شعار و ادعا و حرف به اندازه یک رفتار ساده موثر نیست. ما در کلام مدعی فرهنگ و ادب 7 هزار ساله هستیم اما در عمل…
وقتی به مجموعه این نکات نگاه می کنید، همه آنها با هم جمع می شوند. پخش مراسم قرعه کشی جام جهانی که به دلیل انحصاری بودنش مردم مجبور شدند جلوی تلویزیون بنشینند. اما اگر رقابت بود، مخاطبان صداوسیما چند نفر بودند؟ چند نفر را در اطراف خود می شناسید که ماهی یک بار تلویزیون تماشا می کنند؟
حالا یک زاویه دیگر: اگر شایستگی ملاک بود و فصاحت و دانش پیش نیاز بود، چه کسی خداداد عزیزی را روی آنتن می برد؟ آیا اگر قانون واقعی حاکم نبود و فرقی بین خودی و غیر خودی نبود، آیا عزیزی این جسارت را داشت که این حرف ها را روی آنتن جلوی خانواده اش بزند و مستقیم راه برود و هیچ کس با او کاری نداشته باشد؟
مردم باید سالی یک بار در دربی تلویزیون ببینند، چون رانتی است که به دیگران نمی دهند! با گسترش اینترنت دیگر نمی توان این انحصار را حفظ کرد و می بینیم که پلتفرم ها را همیشه نمی توان به زور مجبور کرد! اما انصاف کجاست؟ به زور و انحصار مردم را جلوی تلویزیون می گذارید که این توهین ها را ببینند؟ به بهانه ترامپ؟ آمریکا و رئیس جمهورش احترام و شخصیتی ندارند، قداست خانواده ایرانی و فرهنگ و تاریخ ایران و ایران چطور؟ آیا آنها هم احترام ندارند؟
کارنامه خداداد عزیزی نشان می دهد که کالای فرهنگی و اخلاق در مغازه او یافت نمی شود. کسی که توهین و تهمت را در نظر می گیرد و بدنامی را بر گمنامی ترجیح می دهد، اشکالی ندارد. اما پزشکانی که مسئول سازمان ها و شبکه های مختلف هستند چطور؟ از این به بعد توقع ادب و تدبیری که با خانواده می شود نداشته باشید!